Ajji Killer

   ಅಜ್ಜಿಯ  ಕೊಂದ  ಕಥೆ 

ಲೇಖಕ: ದಿನೇಶ ಕುಮಾರ ಶೆಟ್ಟಿ ತೆಕ್ಕಟ್ಟೆ
(Ajji Killer -  English version is given below in the end)

ಅಜ್ಜಿ ಎಂಬ ಪದ ಅಮ್ಮ ಎಂಬ ಪದದಷ್ಟೇ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನ ವಾದದ್ದು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ. ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ಅವರ ತಾಯಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ತಾಯಿಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಅಜ್ಜಿ ತಾಯಿಗಿಂತಲೂ ಒಂದು ತೊಲ  ಹೆಚ್ಛೇ ತೂಗುತ್ತಾಳೆ.

ನನಗೂ ಕೂಡ ಹಾಗೆ - ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಹೆಚ್ಛೇ ತೂಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬೇಡಿ ಪಡೆಯಲಾಗದದ್ದನ್ನು ಅಜ್ಜಿಯಿಂದ ಪಡೆಯುವುದು ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳೂ  ಮೊದಲು ಕಲಿಯುವ ಜಾಣ್ಮೆ. ಅಜ್ಜಿಯಂದಿರು ಯಾವತ್ತಾದರೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಿಕ್ಸಿಸುವುದುಂಟೇ ? ಯಾವಾಗಲೂ ಮುದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅತ್ತು ಕಾಡಿದರೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ  ಬೆಲ್ಲದ ಚೂರೋ, ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಯ ಹೋಳೋ, ಹುರಿಗಡಲೆಯೋ ಬೆಣ್ಣೆಯೋ  ಇಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಿಂದು ಬಂದು ಮತ್ತೆ ಕೈಚಾಚಿದರೆ ಕಾಡಿದರೆ ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು. ಬಗೆದಷ್ಟೂ  ಕೊಡುವ ಕಾಮಧೇನು.   ಎಲ್ಲೋ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಮುಂಡಕ್ಕಿ ಖಾರಕಡ್ಡಿ ಜಿಲೇಬಿ ಸೆರಗಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬಂದು ತಂದುಕೊಡುವುದು, ಪೀಪೀ, ಗಿರಗಿಂಟಿ , ಬಲೂನು, ಚೆಂಡು  ಇತ್ಯಾದಿ ತಂದುಕೊಡುವುದು, ಹೀಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದರೂ ಅಜ್ಜಿ ನಮ್ಮ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಬೀಸುವ ಕಲ್ಲಿನ ಮುಂದೆ ಕೂತಾಗಲೋ , ಮೊಸರು ಕಡೆಯೋವಾಗಲೋ ಹಪ್ಪಳ ಮಾಡುವಾಗಲೋ ಆಕೆ ಗುನುಗುಟ್ಟುವ  ಹಾಡುಗಳು, ಹೇಳುವ ಕಥೆಗಳು  ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಸದಾ ಗಂಧರ್ವ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುವವರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತಲೂ ,ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನಾಗಿಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದವು.  'ಮಕ್ಕಳಿರಲವ್ವ ಮನಿತುಂಬ ' ಎನ್ನುವ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ 'ಚಂಚಿ'ಕೊಂಡು ಸುತ್ತಣ ಹೂಗಿಡ ಬಳ್ಳಿಗಳು, ಹಕ್ಕಿಗಳು, ಅಳಿಲು, ಕೋಳಿಮರಿ , ದನಕರು, ಕಂಬಳಿಹುಳ , ಬಾನಿನ ಚಂದಿರ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತ, ಅದಕ್ಕೆ ನಾವು ಬೆರಗಾಗಿ  'ಆ'   ಎಂದು  ಬಾಯಿ ತೆರೆದರೆ ತುತ್ತು ತುಂಬಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಠಹಿಡಿದು ಅಳುತ್ತ ಕೂರುವ ನಮ್ಮನ್ನು ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿಕೊಂಡು ತೂಗುತ್ತ - 

'ಆನೆ ಬಂತೊಂದಾನೆ ಆನೆ ಕಟ್ಟಲು ಬಳ್ಳಿ ಇಲ್ಲ ಆನೆ ಆನಗಳ್ಳಿಗೆ ಹೊಯಿತೂss ;

ಕುದ್ರೆ ಬಂತು ಕುದ್ರೆ ಕುದ್ರೆ ಕಟ್ಟಲು ಬಳ್ಳಿ ಇಲ್ಲ ಕುದ್ರೆ ಕೂರಾಡಿಗೆ ಹೋಯ್ತುss ;

ಹುಲಿ ಬಂತು ಹುಲಿ, ಹುಲಿ ಕಟ್ಟಲು ಬಳ್ಳಿ ಇಲ್ಲ, ಹುಲಿ ಹಲ್ತೂರಿಗೆ ಹೊಯಿತೂss .. '

      - ಎಂದು ಹಾಡ್ಹೇಳುತ್ತ ವಿವಿಧ  ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ತಭಿತ್ತಿಗೆ  ಆಹ್ವಾನಿಸಿ , ಕುಣಿಸಿ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದೂರುಗಳಿಗೆ ರವಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಬೆರಗಿನಲ್ಲಿ ಅಳುವನ್ನು ಮರೆತು ಕನಸಿನೂರಿಗೆ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಆಕೆ ಕಥೆಗಳ ಕಣಜವಾಗಿದ್ದಳು, ಬಾಲಕೃಷ್ಣನ ಲೀಲೆಗಳು, ಉಂಡೆ ಭೀಮನ ಸಾಹಸಗಳು, ಅಭಿಮನ್ಯು, ಧ್ರುವ, ನಚಿಕೇತ, ಬಕಾಸುರ, ಕೋಟಿಚೆನ್ನಯ್ಯ , ಅಗೋಳಿ ಮಂಜಣ್ಣ, ಒಂದೇ ಎರಡೇ , ಎಂದೂ ಬರಿದಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಆಕೆಯ ಕತೆಕಜ್ಜಾಯಗಳು! ಜಗಿದಷ್ಟೂ ರುಚಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುವಂತವಾಗಿದ್ದವು. ನಮ್ಮ ಕನಸಿನ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಜಡಿ  ಮಳೆ ಭೋರೆಂದು ಸುರಿಯುವಾಗ, ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡಲಾಗದಾಗ, ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಅಜ್ಜಿಯ ಮಡಿಲು ನಮಗೆ ಆಶ್ರಯತಾಣ. ಆಕೆಯ ಕಥೆ-,ಹಾಡುಗಳೊಂದಿಗೆ, ಕನಸಿನಲೋಕದ  ವಿಹಾರಕಾಲ. ಆಕೆ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟು  ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು  ಗೆಣಸಿನ ಹಪ್ಪಳ, ಹಲಸಿನ ಹಪ್ಪಳ, ಹಲಸಿನ ಬೀಜ, ಗೆಣಸು , ಗೇರು ಬೀಜ , ಒಂದೇ ಎರಡೇ , ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಈಗಲೂ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೀರೊಸರುತ್ತದೆ. ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ  ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚು  ಎನ್ನುವ ಕಾಲವಾಗಿತ್ತು .

ಬೆಚ್ಚನೆ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಮರಿಹಕ್ಕಿ, ರೆಕ್ಕೆ ಬಲಿಯತೊಡಗಿದಂತೆ ಗೂಡಿನಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವಂತೆ ನಾವೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕೈ ಕಾಲುಗಳು ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಲೂ  ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಮರಗಿಡಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿ ಇಳಿಯಲು ಸುರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಾ  ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಜ್ಜಿಯ ತೆಕ್ಕೆಯಿಂದ ಹೊರಬೀಳುವ ನಾವುಗಳು ಆಕೆಯ ಆತಂಕವನ್ನು ಹೆಚ್ಚುಮಾಡುವಂತವರಾಗತೊಡಗಿದೆವು. ಮಕ್ಕಳು ಹೊರಗೆ  ಏನು ಅನಾಹುತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಎಂಬ ಭಯ ಅವಳನ್ನು ಸದಾ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ವಾತ್ಸಲ್ಯದ ಕಡಲಿನ ಮೀನುಗಳಾಗಿರುವ  ನಾವುಗಳು ನೀರಿನಿಂದ ಹೊರಬೀಳುವ ಮೀನಿನಂತಾದರೆ ಎಂಬುದು ಆಕೆಯ ಆತಂಕ .  ನಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಅಳುವಿನ ಶಬ್ದ ಅವಳ ಎದೆಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಜ್ಜಿಯ ಆತಂಕ ನಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಅರ್ಥವಾಗುವ ವಯಸ್ಸು ನಮ್ಮದಲ್ಲವೆನ್ನಿ. ಅದು ನಮ್ಮ ಬಯಕೆಗಳ, ಖುಷಿಗಳ, ಸಾಹಸಗಳ  ಅನ್ವೇಷಣೆಯ ಕಾಲ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಾಲವಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಕಷ್ಟಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳು, ಖಾಯಿಲೆಗಳು ನಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಕಾಲ.

ನಾನಾಗ  ೫-೬ ವರ್ಷದ ಹುಡುಗ. ನನ್ನಜ್ಜಿಗೆ ನೆರೆಹೊರೆಯವರೆಲ್ಲ   'ಬುಡ್ಡಕ್ಕ ' ಎಂದು  ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.  ಅಜ್ಜಿಯ ಅರೋಗ್ಯ ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದಳು, ಸ್ವಲ್ಪ ಉಬ್ಬಸವಿತ್ತು. ಆಗಷ್ಟೇ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿದ್ದ .   ಅಂದು ಆತನನ್ನು ತೊಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಹಾಕುವ ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು.

ಬಂಧುಗಳ ನೆರೆಹೊರೆಯವರ  ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ ಮಗುವನ್ನು ಸಿಂಗರಿಸಿ, ಸಿಂಗರಿಸಿದ ತೊಟ್ಟಿಲಿನ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಮಗುವನ್ನು ಹಾಯಿಸಿ ಹಾಡಿನೊಂದಿಗೆ ಮಗುವನ್ನು ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಪವಡಿಸಿದಳು. ಪನ್ನೀರು ಸಿಂಪಡಿಸಿ ಬಂದವರಿಗೆಲ್ಲ ಸಿಹಿ ಹಂಚಿದಳು.   

ಆ ಮೇಲೆ   ಅಜ್ಜಿ -

“ಜೋ ಜೋ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಪರಮಾನಂದ     ಜೋ ಜೋ ಗೋಪಿಯ ಕಂದ ಮುಕುಂದ ಜೋಜೋ

ಹೊಳೆವಂಥ ರನ್ನದ ತೊಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆ     ಥಳಥಳಿಸುವ ಗುಲಗಂಜಿಯ ಮಾಲೆ

ಅಳದೆ ನೀ ಪಿಡಿದಾಡೆನ್ನಯ ಮುದ್ದು ಬಾಲ    ನಳಿನನಾಭನೆ ನಿನ್ನ ಪಾಡಿ ತೂಗುವೆನು ಜೋಜೋ || “

 -  ಎಂದು ಲಾ ಲಿ ಹಾಡಿ  ಮಗುವನ್ನು ಮಲಗಿಸಿ  ಬಂದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಸತ್ಕರಿಸಿ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟ ಬಳಿಕ ಸ್ವಲ್ಪ ದಮ್ಮು ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ  ಚಾವಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ  ವಿಶ್ರಮಿಸಿದಳು.

ನಾವು ಮಕ್ಕಳು ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಆಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು . ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದ  ಆಲದ ಬನವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಆಲದ ಬೀಳಲಿನೊಂದಿಗೆ  ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆ ಆಡುತ್ತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಆನಂದಿಸಿದ  ಮೇಲೆ  ಅಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣ ಮರವನ್ನು ನೋಡಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಾಹಸ ಮಾಡುವ ಆಶೆಯಾಗಿ ನಾನು ಅದನ್ನು ಹತ್ತತೊಡಗಿದೆ. ಆ ಮರಕ್ಕೆ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ರೆಂಬೆಗಳಿರಲಿಲ್ಲ . ಆದರೂ ಅದರ ಸಣ್ಣ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಕೊಂಡು ಒಂದು  ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ಅಡಿ ಮೇಲೆ ಏರಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ  ರೆಂಬೆ ಹಿಡಿದು  ನೇತಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೈಜಾರಿ ಸಂಭಾಳಿಸಲಾಗದೆ  ಕೆಳಕ್ಕೆ ದೊಪ್ಪನೆ ಬಿದ್ದೆ. ಪೆಟ್ಟು ಹೆಚ್ಛೇ ನೂ  ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ , ಸ್ವಲ್ಪ ಕೈ ತರಚಿತ್ತು . ಆದರೆ ಉಳಿದವರ ಮುಂದೆ ಬಿದ್ದು ಅವಮಾನವಾದಂತಾಗಿತ್ತು!  ಆ ಅವಮಾನ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಾಯಿ ತರೆದು ಘಟ್ಟಿಯಾಗಿ ರೋದಿಸುತ್ತಾ  ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ.  ಅಮ್ಮ ಏನಾಯಿತು ಅಂದಳು. 'ಮರದಿಂದ ಬಿದ್ದೆ - ಎಂದೆ . ಸ್ವಲ್ಪ ಕೈ ಮಾತ್ರ ತರಚಿದ್ದನ್ನು ಖಾತರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡವಳೇ ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಲು 'ಹೋಗು ಅಜ್ಜಿ ಮೂಸಂಬಿ  ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ ' ಎಂದಳು. ಚಾವಡಿಗೆ  ಅಜ್ಜಿಯ ಬಳಿ ಹೋದವನೇ  ಮತ್ತೆ ಗಂಟಲು ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿದೆ. ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತೆ . ತಟ್ಟನೆ ನನ್ನ ಅಳುವಿಗೆ ಬೆಚ್ಚಿ ಎದ್ದು ಕುಳಿತ ಅಜ್ಜಿ  - ' ಯೇನಾಯಿತೊ ಮಗೂ, ಒಹ್! ' ಎಂದು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಂಡು  ಎರಡೂ  ಕೈ ಮೇಲೆತ್ತಿದಳು. ಹಾಗೆಯೇ  ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊಪ್ಪನೆ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದಳು . ಅಜ್ಜಿಯ ತಲೆ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ  ಎರಗಿತ್ತು.  ತೆರೆದ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಆಲಾಪನೆ ನಿಂತು ಹೋಗಿ  ಗಾಬರಿಗೊಂಡು ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ನೋಡಿದೆ . ಆಕೆ ನಿಶ್ಚಲಳಾಗಿದ್ದಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನೆರೆಮನೆಯ ನಾಗಕ್ಕ, ಅಜ್ಜಿ ಬಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ಕೂಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕರೆದಳು ' ಬುಡ್ಡಕ್ಕ  ಬಿದ್ದರೋ  ಬುಡ್ಡಕ್ಕ  ಬಿದ್ದರೋ '  ಎಂದು . ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮೆಲ್ಲನೆ ಅಜ್ಜಿಯ ತಲೆಯನ್ನು ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲಿನಿಂದ  ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ  ಎದ್ದು ನಿಂತೆ.  ಎಲ್ಲರೂ ಬಂದು ನೋಡಿದರು. ಅಜ್ಜಿಯ ಉಸಿರು ನಿಂತಿತ್ತು ಪ್ರಾಣಪಕ್ಷಿ ಹಾರಿಹೋಗಿತ್ತು - ಬಹುಶ: ನನ್ನ ರೋಧನಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ.  ಅಮ್ಮ ಬಂದು ಶೋಕಿಸುತ್ತಾ  ‘ ಆಕೆಗೆ ಮೊದಲೇ ಹುಷಾರಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ  ನಾನಾದರೂ ಇವನನ್ನು ಯಾಕೆ ಕಳಿಸಿದೆನೋ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ. ನಾನೆ ಅಮ್ಮನ ಸಾವನ್ನು ತಂದುಕೊಂಡಂತಾಯಿತು’  ಎಂದಳು. 

ಹೀಗೆ ನನ್ನ ಅಳು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ  ಅಜ್ಜಿಯ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು , ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಭರಿಸಲಾರದ ನಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.  ಹಲವು ಬಾರಿ  'ನಾನು ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ ಕೊಲೆಗಾರನಾದೆನಲ್ಲವೇ'   ಎಂಬ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆ  ನನ್ನನ್ನು  ಕಾಡಿದ್ದುಂಟು .   ಚಿತ್ರಗುಪ್ತನ  ವರದಿಯಲ್ಲಿ  ಹೀಗೊಂದು   ಟಿಪ್ಪಣಿ  ದಾಖಲಾಗಿರಬಹುದೋ  ಏನೋ  ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ , ಆದರೆ ನನ್ನ ಎದೆಯೊಳಗೆ ಅಳಿಸಲಾಗದ ದಪ್ಪಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ  ಛಾಪಿಸಿರುವುದಂತೂ  ನಿಜ.

 (A version of this  was told to limited audience at Minnimane Kathaavali Edition 3)

_______________________________________________________________

Ajji (Grandmother) Killer

The word 'Ajji' (Grandma) is as appealing as the word 'Mom' for many children. For the children whose mother is  a working woman, Grandma will be more valuable than the mother. That was the case with me too.  If you can't get something from your mother, you will go to Grandma. This will be the first wisdom children develop. Grandma will never punish you. She will always oblige you & pamper you. If we cry & keep pestering her, she will put something in your hand like a piece of jaggery, coconut slice, fried groundnut, butter, etc. If you pester again after finish eating it, she will give some more. She will never exhaust like the divine cow 'Kamadhenu'. 

If she goes for some car festival, she will bring the puffed rice, ‘Jilebi’ etc., binding them in her Saree edge and give us. She will also get us things like  ball, whistle, paper pinwheel, balloons etc. Thus, even her trip outside home brings us joy. Often, she hums some soothing songs when she will be churning curd, or hand grinding  or while making 'Pappad'   - which appeals us and make us attentive to her and makes us elated like the birds in the sky. 

She always wants more children at home. She often carries us on her hip around the house & introduces us to the plants, flowers, birds, butterflies, squirrel, baby chicks, puppies, calf, caterpillar, stars moon, etc. When we open our mouth with wonder, she used to fill up the mouth with the smashed rice-ball. That's how she used to force-feed  our meal.
When we persistently cry, she cradles us on her thy and sing a song with animal names like

" An elephant has come, an elephant has come here What can I do? 

I don't have rope to tie.  What can I do?   

Elephant has gone.  Elephant has gone to Yellapura.   

A horse has come, a horse has come here. What can I do? 

I don't have rope to tie.  What can I do?    

Horse has gone. Horse has gone to Hornad.   

A tiger has come,  a tiger has come here. What can I do?  

I don't have rope to tie.  What can I do?   

Tiger has gone, Tiger has gone to Taggarse."

Like this, she used to invite all the animals to our imaginative world, make them dance & send them off to different neighboring villages.  We used to get awed by her song & stop crying.

She had an abundant stock of stories in her head. Often, she used to tell us stories about different epic characters like the stories of naughty Krishna, adventurous of fatty Bheema, Dhruva, Nachiketa, Prahlada, Bakaasaura, Koti-Chennayya, AgoLi Manjanna, etc., etc.  Those stories were so sweet and fascinating. Whenever we ruminate on them, we were delighted. Our imaginative world expanded gloriously with her stories & became colorful too.
When the rain pours during Monsoon season, we get stuck inside home since we can't go outside. That makes us  latch on to Grandma and feel the warmth. She roasts few Pappads made from jackfruit or sweet potato, or some roasted nuts and gives us. Those  used to be so tasty; it was a heavenly feeling. Rather we would say better than heaven!

When we started growing, like the small birds slipping out of the warmth of the wings of the mother in the nest, we started getting out of the house. Our limbs gained enough strength to move around in the garden & play there. We started spending more times playing outside the house. 

Grandma used to be concerned about this. She wasn't comfortable seeing us slipping out of her  sight since she is worried about us getting hurt, she had the fear that we will be like the fish out of water.  But for us, it was time to explore, time to do adventure, time to enjoy  nature. We didn't have the maturity to understand other's concern, other’s worries, other’s ill-health.

My Grandma was called 'Buddakka' by our neighbors. I was about 5-6-year-old at that time.
Her health condition wasn't good. She had asthma, often she used to cough.  Just then, my younger brother had born. That day it has his cradling ceremony. 

Grandma decorated the baby. She decorated the cradle. When our relatives & neighbors gathered, she brought the baby around the cradle with a song, passed the baby beneath the cradle few times as part of the custom and put him into the cradle & rocked the cradle with a beautiful soothing lullaby -  

"Jo Joe  Sri Krishna Paramaananda, Jo Joe Gopiya Kanda Mukunda  Jo Joe".

She sprinkled the sacred water around & distributed sweets to the people and after that, she felt tired. Hence, she went to the drawing room & slept on her bed.

We, the children went out to the backyard to play. There was a banyan tree garden nearby. We went there, playing swinging with the hanging roots of banyan for some time. I saw a small tree nearby. I thought of doing some adventure by climbing the tree. I climbed 3-4 feet with difficulty and caught a side branch and started hanging from it. My hand slipped & I fell down to the ground. I had a bit of scratch on the hand, nothing much. But I felt a bit of humiliation since others saw me falling.

So, to hide the humiliation I started crying! I went home crying. Mother inquired & consoled me.  She sent me to Grandma saying that she will give me 'Mosambi' to eat. I went to Grandma and raised my volume again to gain her attention & sympathy and sat near her bed. She got up suddenly with shock  and raised her two arms and exclaimed 'What happened to you baby?!' looking towards me. 

Then, the next moment she collapsed. Her head fell on my thigh and she lay motionless. Our neighbor Nagakka saw her collapsing, shouted saying 'Buddakka Collapsed!' and people came running. I got frightened, stopped my cry, moved my Grandma's head from my thigh and stood up.  People found that my Grandmother's breathing had stopped, she was no more. Perhaps the shock created due to my crying caused her a massive heart attack.
My mother started cursing herself saying 'I shouldn't have sent him to her, knowing very well that she wasn't in good health. I myself have brought her death!"

Thus, my cry caused my Grandma's death. It was a monumental loss for  my childhood. Many a time I felt guilty of being 'the  murderer of my grandma'! Don't know whether Chitragupta (Secretary of God of death) has added this note to his report, but this incident has been printed in my memory in  bold letters which can’t be erased.

The End.